Fungilitic 1L

Paenibacillus polymyxa DCF przywraca równowagę biologiczną gleby poprzez ograniczanie wzrostu i rozwoju mikroorganizmów patogennych. Odbywa się to na drodze: fermentacji i zmiany odczynu środowiska, otaczaniu biofilmem, czyli naturalną barierę chroniącą roślinę przed całym szeregiem niekorzystnych czynników biotycznych i abiotycznych, która rośnie wraz z rozwojem systemu korzeniowego.

Pozwala ona również ograniczyć np. dostępność żelaza dla patogenów, czy też wspomóc indukcję naturalnej odporności roślin.

Produkując wspomniany biofilm, bakterie z Fungiliticu tworzą specyficzny ekosystem, do którego zapraszają inne pożyteczne bakterie, z którymi tworzą symbiozę, ograniczając tym samym ingerencję tych niechcianych, np. grzybów chorobotwórczych, nicieni itp.

Pamiętajmy, że środki biologiczne nie powinny niczego zabijać, one powinny ograniczać wpływ niekorzystnych czynników i w efekcie dążyć do tworzenia naturalnej równowagi biochemicznej.

Biofilm składa się głównie z bakterii, ale może również zawierać grzyby, algi, protisty i inne mikroorganizmy.

Mikroby żyjące w biofilmach łączą się ze sobą za pomocą substancji klejących, tworząc struktury trójwymiarowe.

Substancja ta pozwala na dłuższy czas utrzymać optymalną wilgotność i temperaturę wokół korzeni, przez co zarówno roślina, jak i mikroorganizmy potrafią lepiej znosić trudne warunki atmosferyczne, choćby suszę.

Co więcej, ponieważ cukrowa substancja stanowi atrakcyjne źródło pożywienia i schronienie, wokół biofilmu chętnie gromadzą się różnego rodzaju bakterie zaliczane do PGPR (Rizobakterie promujące wzrost roślin).

Biofilmy mogą rozwijać się na różnych powierzchniach, takich jak skóra, zęby, powierzchnie metalowe, szklane, czy plastikowe. Mogą być również obecne w naturalnych środowiskach, takich jak rzeki, jeziora, czy gleba.

Biofilmy są bardzo powszechnym zjawiskiem i odgrywają istotną rolę w wielu procesach biologicznych, w tym w infekcjach, degradacji zanieczyszczeń, rozkładu żywej materii itp.

Komórki biofilmu są nawet tysiąc razy odporniejsze na działanie środków dezynfekujących niż komórki nie tworzące biofilmu, a im starszy biofilm, tym trudniej go usunąć. Biofilm ma jeszcze tę ciekawą właściwość, że np. w przypadku roślin rozrasta się wraz z rozwojem systemu korzeniowego (włośnikowego).

Na początku proszę sobie wyobrazić, że w zasadzie do każdej powierzchni rośliny przyklejają się jakieś mikroorganizmy – czy to do korzeni, czy to do części zielonej.

Bardzo duże znaczenie ma, jakiego rodzaju są to formy życia i jakie pełnią funkcje w przyrodzie, ponieważ determinują one w konsekwencji wszelkie procesy fizjologiczne zachodzące w roślinach w trakcie całego cyklu ich życia.

Takie kolonie bakterii nieustannie przekazują roślinie cały szereg istotnych sygnałów, które roślina rozumuje jako bodźce. I np. jeśli do rośliny zbliżają się grzyby chorobotwórcze, stosowna informacja jest przekazywana, wówczas roślina ma czas, by zacząć wytwarzać odpowiednie hormony zwalczające, zwane cytokininami.

U ludzi dzieje się dokładnie tak samo, tylko że za te procesy odpowiada inna grupa mikrobów.

Nie ma takiej możliwości. Szczep ten jest niezwykle – powiedzmy – towarzyski względem innych pożytecznych mikroorganizmów, więc zamiast ograniczać ich rozwój wchodzi z nimi w symbiozę wewnątrz biofilmu.

Zaobserwowano, że P. polymyxa DCF nie hamuje wzrostu grzybów mikoryzowych ani bakterii pożytecznych dla rośliny (np. bakterii azotowych, bakterii z rodzaju Bacillus). Wręcz przeciwnie – współpracuje z nimi wzmacniając rośliny, a także promuje rozwój tych mikroorganizmów.

Wiele placówek badawczych na całym świecie uzyskuje podobne wyniki badań nad różnymi szczepami przynależącymi do gatunku P. polymyxa. Wykazano ponadto synergizm pomiędzy P. polymyxa a innymi bakteriami żyjącymi w symbiozie z roślinami.

Zgadza się, w przyrodzie występuje bardzo wiele szczepów różnego rodzaju mikroorganizmów, ale nam powinno zależeć, by na bieżąco zachowywać w ryzoplanie równowagę między tymi korzystnymi a szkodliwymi.

A prawda jest taka, że wskutek niewłaściwej agrotechniki, jak np. utrzymywanie niskiej zawartości materii organicznej, stosowanie nawozów mineralnych, braku uregulowanego odczynu gleby, braku zmianowania upraw itd. dominować zaczynają mikroorganizmy chorobotwórcze, patogeny.

Mikroorganizmy nieustannie konkurują lub współpracują ze sobą. Zachowania te prowadzone są poprzez produkcję metabolitów (substancje odżywcze lub trujące dla innych mikroorganizmów), przekazywanie informacji (quorum sensing) lub przekształcanie różnych związków.

Ponieważ ilość oraz aktywność mikroorganizmów w glebie zależy przede wszystkim od zawartości materii organicznej, kiedy nie przykłada się wagi do odpowiedniego nawożenia organicznego, zmniejsza się tym samym ilość oraz aktywność mikroorganizmów.

Preparat faktycznie posiada dość specyficzny zapach, ale to nie znaczy, że „coś się w nim zepsuło”. Świadczy to raczej o tym, że Paenibacillus polymyxa DCF jest aktywny i korzysta z pożywki, która została skomponowana przez producenta po to, aby bakterie przetrwały jak najdłużej w pojemniku – w niezmienionej ilości i składzie.

Po zastosowaniu preparatu, mikroorganizmy szybko znajdują nowe źródła pożywienia i przestają wydzielać intensywny zapach, który w konsekwencji bardzo szybko znika.

Mikroorganizmy najczęściej nie działają w sposób dynamiczny, który da się zauważyć już następnego dnia. Potrzeba czasu nim bakterie dotrą do miejsca docelowego i rozmnożą się do takich ilości, żeby móc zacząć wydajnie pracować.

W zależności od rodzaju gleby, jej zasobności w materię organiczną, wilgotności, ilości stosowanych zabiegów chemicznych czy ilości i rodzajów mikroorganizmów już będących w glebie na efekty trzeba poczekać od kilku dni do nawet kilku miesięcy.

Na pierwszy rzut oka może się tak wydawać, jednak stosując Fungilitic możemy nie tylko zasadniczo zasilić korzystny mikrobiom glebowy w wartościowy szczep bakterii, ale też zaoszczędzić na nawożeniu np. azotem do ok. 30% lub fosforem do ok. 15% – szczep Paenibacillus polymyxa DCF wiąże azot atmosferyczny w sposób widoczny w uprawach oraz rozkłada znajdujące się w glebie kompleksy fosforu, udostępniając je roślinie.

Ponadto stanowi doskonałą ochronę przed patogenami dla wszystkich roślin – głównie przed szkodliwymi grzybami, przez co można znacznie ograniczyć lub nawet wyeliminować użycie fungicydów, co będzie kolejną wymierną korzyścią ekonomiczną.

Inną kwestią jest aspekt zdrowotny. Im mniej chemii w naszych ogrodach, tym bardziej wartościowe i bezpieczne dla zdrowia jest nasze otoczenie.

Warto jest jest mieć na uwadze jedno, że bakterie by przetrwać w glebie i się dynamicznie namnażać potrzebują – ponad wszystko inne – substancji organicznej do rozkładu.

Dlatego im więcej organiki jest w glebie, tym bardziej aktywne i efektywne są mikroorganizmy. Aby poprawić skuteczność działania bakterii możemy: wzbogacić roztwór roboczy w cukry proste do tzw. szybkiej konsumpcji (może to być zwykły cukier kuchenny, melasa, vinassa) albo też do roztworu dodać węglowe produkty humusowe.

Takie węglowe produkty, które są już w formie zhumifikowanej (związki organiczne o rozbudowanej i stabilnej strukturze), ulegają powolnemu rozkładowi (pożywienia starcza bakteriom na dłużej), przez co znacznie dłużej przebywają w glebie.

Co więcej cząstki węgla mają też to do siebie, że zawierają relatywnie duże pory, które umożliwiają mikrobom swobodne zasiedlanie.

A poza tym znaczenie ma oczywiście dbanie, by gleba miała uregulowaną strukturę (przepuszczalną, spulchnioną, gruzełkowatą), odpowiednią wilgotność, właściwe pH oraz by nie wystawiać bakterii na działanie promieni słonecznych.

Niestety tak dobrze nie jest. Pamiętajmy, że Fungilitic to nie jest typowy fungicyd. On nie ma zabijać patogenów, ma raczej za zadanie wspomóc budowę naturalnej równowagi biochemicznej wokół rośliny i usprawnić procesy próchnicotwórcze w glebie.

Faktycznie może okazać się, że pomimo wcześniejszej aplikacji preparatu dojdzie do ponownego zakażenia grzybami lub do dalszego rozwoju grzybów, które nie zostały całkowicie wyhamowane.

Grzyby posiadają mechanizmy pozwalające im na rozmnażanie i rozwój w warunkach, w których bakterie są nieaktywne. W takim przypadku należy ponowić zabieg, kiedy tylko będzie taka możliwość lub zastosować inną formę ochrony.